Main Kahwin...Kahwin...

(sekadar gambar hiasan)

(sekadar gambar hiasan)

Main kahwin-kahwin. Itulah perkataan yang seringkali bermain di bibir kita suatu masa dahulu. Pastinya kenangan tersebut sentiasa segar di dalam ingatan kita. Zaman yang penuh kegembiraan dan mungkin pahit bagi segelintir kanak-kanak yang mempunyai sejarahnya yang tersendiri. Bagi kanak-kanak seusia ini, main kahwin-kahwin hanyalah sekadar cara mereka meluahkan perasaan secara tidak langsung. Mereka mula tertarik kepada jantina yang berbeza. Aspek yang dilihat oleh kanak-kanak biasanya adalah aspek fizikal. Kecantikan dan kekacakan kanak-kanak menjadi ukuran.

Minat dan sedikit perasaan yang timbul dalam diri, mendorong kanak-kanak ini untuk mengajak pasangan masing-masing bermain permainan kahwin-kahwin. Kegembiraan jelas terpancar apabila masing-masing tersenyum simpul menandakan masing-masing bersetuju dengan tindakan yang dilakukan.

Menurut Daniel Golman, kita perlu melayan perasaan kanak-kanak sebegini untuk menjana perkembangan emosi kanak-kanak. Melayan mengikut tempatnya. Kekadang, kita sebagai guru prasekolah terlepas pandang kepada perkara sebegini. Kita lebih gemarkan pengajaran yang menggunakan suara yang tinggi dan senada untuk menakutkan kanak-kanak agar kanak-kanak memberi perhatian kepada pengajaran kita. Ia ada benarnya. Tetapi, harus diingat pengajaran yang sebegini jika digunakan selalu tanpa disedari kita akan membentuk kanak-kanak yang 'kejong emosi'. Kanak-kanak yang tidak tahu dan tidak pandai menjiwai pelbagai jenis perasaan yang Allah telah kurniakan.

Pada fikiran kita, kita telah berjaya mengawal keadaan kelas (class control) dan sekaligus mendidik kanak-kanak supaya menjadi kanak-kanak yang berdisiplin. Tetapi ia berlaku sebaliknya.

Justeru, corak pengajaran yang sebagaimana yang harus dipilih? Menggunakan kekerasan atau ketegasan atau pun dalam kelembutan ada ketegasan? Renung-renungkanlah...